vrijdag 16 september 2016

Je hebt wél iets te verbergen


Daar zat ik dan, in een pluchen zetel van de stadsschouwburg van Utrecht, bij het Correspondent-event rondom de boekpresentatie van het boek Je hebt wél iets te verbergen van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis.

Voor mijn werk nota bene, want ook wij als UB zullen iets moeten gaan doen rondom privacy/ het beschermen van persoonsgegevens. Allemaal informatie immers, hè? In dit geval informatie die je liever niet prijsgeeft. Hoewel, je hebt toch niets te verbergen? En als je advertenties krijgt, die netjes voor je op maat gemaakt zijn, dan is dat toch alleen maar fijn? Klopt, maar als die informatie nou eens in handen valt van iemand met minder goede bedoelingen? Een ondemocratisch regime bijvoorbeeld? Of iemand die je ermee wil chanteren? Of je lekt per ongeluk vertrouwelijke data van jezelf, je bedrijf of instelling omdat je op een onbetrouwbaar wifinetwerk komt of je je laptop niet goed versleuteld hebt als die gestolen wordt. Reken maar dat je dan in de problemen komt. Of je instelling, want de boetes op het al dan niet bedoeld lekken van data door je medewerkers zijn hoog. Een saillant detail is dat een collega die het beschermen van persoonsgegevens tot haar takenpakket mag rekenen, en met wie ik samen dit event zou bezoeken, niet aanwezig kon zijn omdat er mogelijk een datalek was geconstateerd.

Ook het 'lekken' van leuke, onschuldig lijkende filmpjes uit je jeugd, bijvoorbeeld dat enige filmpje van een van de auteurs van het boek, Maurits Martijn, waarin hij geïnterviewd wordt over zijn baantje als propper in Salou, kan vervelend zijn. Komt hij van z'n leven niet meer vanaf. Beetje vergelijkbaar met dat filmpje van de wild dansende Máxima uit haar jeugd.


En dat is een groot verschil met vroeger, legt hoofdredacteur Rob Wijnberg uit. Want toen bleef informatie niet voor altijd beschikbaar, en was zeker niet voor iedereen toegankelijk. Je kon iedere fase van je leven en ten opzichte van iedereen een ander persoon zijn. Nu leven we meer in de tijd van de context collapse; al je identiteiten van de verschillende tijden en gelegenheden botsen als het ware op elkaar. Nog nooit bij stilgestaan, bij dit fenomeen.

En natuurlijk werden er een paar mensen uit de zaal gevraagd om op te staan terwijl de meest persoonlijke details over hen bekend gemaakt werden (details woonhuis, vakantiebestemming, salaris en dergelijke). Gelukkig was ik deze keer eens niet het haasje....

Daarna volgden nog een paar indringende voordrachten van Tommy Wieringa (extracten uit zijn Kousbroeklezing) en Maxim Februari. En een debat met Sophie in 't Veld, Hans de Zwart en Jelmer Mommers. De laatste om de overeenkomsten van de privacylobby met de klimaatlobby bloot te leggen: het is abstract, de gevaren lijken ver weg en dienen zich slechts sluipenderwijs aan.
Het goede nieuws is dat Europa (mede door de inspanningen van In 't Veld) de strengste wetgeving op het gebied van privacy heeft, maar het slechte dat de gevaren van het steeds meer opgeven van privacy door de burgers nauwelijks als een groot probleem ervaren wordt, hoewel er een kentering aan zit te komen. Maar waarom, waarom dan toch hebben we niet WhatsApp de rug toegekeerd en zijn we niet en masse Signal gaan gebruiken? HET DRINGT NAMELIJK NIET ECHT DOOR TOT DE MENSEN. En aan de overheid heb je ook al niets, want die doet zelf om het hardst mee met het schenden van onze privacy.

Het moment dat het tot het publiek in de zaal pas écht doordrong, was toen ethisch hacker Wouter Slotboom werd binnengereden. Die had een feestje, want zo'n beetje de helft van de zaal had op het openbare wifinetwerk stadsschouwburg, dat door hem beheerd werd, ingelogd. En wat hij daardoor over ons wist! Op welke sites we allemaal ingelogd hadden, welke afbeeldingen we bekeken hadden, wat onze IP-adressen en wachtwoorden waren; één iemand had zelfs op het openbare netwerk ingelogd op z'n DigID en een ander bij z'n bank! Bam! Al je gegevens op straat. En dit waren nog maar de mensen die iets om privacy geven (anders waren ze niet op dit event afgekomen).

Heel confronterend.


Wat je er zelf aan kunt doen om je eigen privacy te beschermen? Op z'n minst de adviezen van Dimitri en Maurits uit de digitale zelfverdedigingsgids opvolgen en verder stemmen op partijen die het recht op privacy hoog op de agenda hebben staan, bijvoorbeeld Groen Links of de Piratenpartij.

Of misschien eens een rechtszaak aanspannen (tegen de staat of wie of wat dan ook) als je het vermoeden hebt dat je privacy geschonden wordt (tip van In 't Veld - overigens de enige vrouwelijke spreker op dit evenement, of je moet Maxim nog onder de vrouwen rekenen).

Ik ga het boek ('van absolute wereldklasse' volgens Alexander Klöpping) gauw, dat wil zeggen nu, eens lezen. Tot later!


interview bij de Tros Nieuwsshow

maandag 12 september 2016

Bont en blauw weekend


Bónt en blauw kwam ik deze keer terug van het weekendje Epen. Nee, niet geslagen, noch van de trap gevallen. Gesurvivald mensen!

Me eerst met m'n zeekoeienlijf door een speleobox gewurmd, daarna over allerlei touw-, brug- en netconstructies over de plaatselijke rivier geklauterd om vervolgens nog even te oefenen met het schieten van het vlees voor het avondeten. Ik voelde met net Indiana Jones - hoewel het er allemaal vast niet zo soepel en lenig uitgezien zal hebben als bij hem.

Enfin, het was weer fun, evenals de alle vorige keren. Tiende jaar op rij alweer met de oud-studiegenoten. En we zijn elkaar nóg niet zat. Integendeel zelfs. Amici voor het leven.

vrijdag 9 september 2016

De film en het album


Natuurlijk is de film/ documentaire over de totstandkoming van het nieuwe album Skeleton Tree in zwart-wit geschoten. Want de nieuwe CD, en dus ook de film, is doordrenkt van de rouw om de vorig jaar verongelukte zoon van Nick Cave.

Tevens is hij gemaakt in 3D, wat het tot een heel, heel diepe ervaring maakt. De regisseur mocht naast in de studio heel dichtbij het gezin komen, tot in het huis in Brighton. Zijn vrouw (Susie Bick) en zijn zoon, de andere helft van de tweeling, kwamen ook aan het woord. Ik kan niet naar de CD luisteren zonder de beelden van de film erbij te zien, en dat zal precies de bedoeling zijn.

Welk nummer ik het mooist vind, daar ben ik nog niet uit. Voorlopig is het denk ik Distant Sky, het enige nummer in de film met beeld in kleur.

Echt een kippenvelnummer, net als trouwens de song bij de aftiteling: het nummer Deep Water van Marianne Faithful, ooit gezongen en opgenomen door Nick en zijn toen nog jonge tweeling. En dat in combinatie met beelden van de rots bij Brighton waar een van de twee vanaf gevallen is.

Als je het dan nog droog kunt houden, weet ik het niet meer. Zie hieronder de trailer en ga als je kunt:




Het hele album Skeleton Tree
Amateuropname van Deep Water door Arthur Cave tijdens de aftiteling

woensdag 7 september 2016

Ze zijn weer begonnen, de eerstejaars!


Je kunt er niet omheen op de campus: ze zijn weer begonnen, de eerstejaars. Het wemelt er van de fietsen en fietsers, het is driedubbel uitkijken als je het universiteitsterrein oprijdt, want voor je het weet knal je tegen een scheef- of spookrijder op. Om de chaos enigszins te beperken staan er gelukkig geelgeheste parkeerchoaches bij de fietsenstalling aan de zijkant van de UB.

Ook binnen de UB begint het al behoorlijk vol te lopen, veel studenten met vragende ogen, sommigen wellicht lijdend aan library anxeity. 'Can you tell me where I can find the leesplank?'

Gelukkig worden ze aan onze balies en door middel van onze instructies - al dan niet digitaal - een beetje wegwijs gemaakt in ons onvolprezen informatiepaleis.

Goed, dan eindelijk pauze. Een lekkere lunchwandeling over de campus. 'Waar loopt u tegenaan in uw loopbaan?' 'Pardon?' 'Ja, we zijn student toegepaste psychologie en moeten aan wildvreemde mensen op straat vragen waar ze tegenaan lopen in hun loopbaan. Het is onze eerste schooldag'. 'Tja, daar overvallen jullie ons een beetje mee, kun je wat specifieker zijn?' 'Nee, want dat staat niet in onze opdracht, kijk maar', en er wordt een verfromfraaid A4'tje tevoorschijn gehaald. 'O ja, en we moeten er ook een selfie met u bij maken.'

Enfin, we gaven ze wat vage antwoorden, zeiden dat we op de universiteitsbibliotheek werkten en dat de HAN ook een prachtige mediatheek heeft en vervolgden onze wandeling, af en toe bijna omver gereden door groepjes fietsers met mobieltjes in de hand, tegen elkaar de hoop uitsprekend dat de foto's niet voor andere doeleinden zouden worden gebruikt.

Over een maand is alles weer normaal.

zondag 4 september 2016

Anarchisme, intrinsieke en extrinsieke motivatie


In de tijd van de deeleconomie waarin we leven hoeft het eigenlijk geen verwondering te wekken dat er (weer) veel aandacht is voor anarchisme. Wég met de officiële economische structuren, dus ook wég met de hiërarchie. Mensen zijn inmiddels prima opgeleid, dus ook prima in staat om zelf dingen te regelen en bedenken.

Wie dat goed begrepen heeft, is Jos de Blok, de oprichter van Buurtzorg, de platste organisatie van Nederland. Rutger Bregman, die we onder andere kennen als voorvechter van het basisinkomen, hield voor de Correspondent een interview met hem. Een paar van zijn uitspraken:

'Managen is flauwekul, je moet de mensen gewoon hun werk laten doen'.

'Er is een beeld van vakmensen dat zijn niet strategisch kunnen denken. Dat ze geen visie hebben. Maar vakmensen zitten juist vol met ideeën. Ze bedenken duizend dingen, maar die worden niet gehoord. Want die bestuurders denken dat zij ergens op de hei iets moeten bedenken en het dan moeten vertellen tegen de vaklui'.

'Het is heel makkelijk om iets moeilijker te maken, maar het is heel moeilijk om iets makkelijker te maken'.

Hij stelt zelfs voor om een Partij van de Eenvoud op te richten. Om de bureaucratie op te ruimen. Nou, mijn stem heeft hij al!

Het idee van de heersende elite is namelijk dat mensen harder gaan werken door extrinsieke motivatie (bonussen, boetes, regels), maar het tegendeel is waar: mensen werken veel harder als ze vanuit hun intrinsieke motivatie werken, uit liefde voor hun vak, zonder bemoeienis van honderden managers (die voornamelijk elkaar aan het werk houden met hun spreadsheets).

Een en ander wordt nog eens mooi toegelicht in een prettig gesprek over anarchisme tussen Rutger Bregman en Jesse Frederik. Keep up the good work, boys!
Want ja, harken creëren horken.

Zie hier ook een optreden van Jos de Blok in Brandpunt. Wát een visionair in al z'n eenvoud! Of juist misschien wel door zijn eenvoud:

zaterdag 3 september 2016

Jesus Alone



Voor wie ´m nog niet gehoord had: de nieuwe single van onze Nick. Donker en mooi.

lyrics