zaterdag 31 december 2016

Alma Tadema en sexy aardewerk


Het is een hele reis naar Leeuwarden, maar als je daar eenmaal aangekomen bent, dan heb je ook wat. Tenminste, als je bestemming het Fries Museum is en daar een Alma-Tadematentoonstelling is.

Wij waren daar (uiteraard) met een groepje studievrienden heen, vroeg genoeg gearriveerd om niet te lang in de rij te hoeven staan en nog uitgebreid te kunnen lunchen, shoppen, borrelen, dineren én de tentoonstelling Sexy Ceramics te kunnen bezoeken. Uit de aanbeveling voor deze laatste expositie:
A dirty mind is a joy forever! Kom naar Keramiekmuseum Princessehof en ontdek een wereld vol verleiding. Hier loopt u aan de hand van femmes fatales en ondeugende herders door alle fases van het liefdesspel. Van de eerste aanraking en voorzichtige hofmakerij tot expliciete seks. Klassieke Griekse vazen, verfijnd Aziatisch porselein en moderne kunst prikkelen de zintuigen en laten u met een heel ander blik naar keramiek kijken. U komt verborgen symbolen, suggestieve vormen en erotische objecten tegen, maar maakt ook kennis met de sensualiteit van het materiaal klei zelf.
Niet dat wij zo'n dirty mind hebben, maar het was een grappige combinatie met de beroemde schilder uit de 19e eeuw. Mooie afsluiting van de vakantie.

Trailer Alma-Tadematentoonstelling:



Trailer Sexy Ceramics:

donderdag 29 december 2016

Muziem


Musea in je eigen stad, bezoek jij die vaak? Ik niet.

Deze vakantie heb ik daar voor de verandering eens verandering in gebracht: heb er al twee bezocht. Het Valkhofmuseum (waar ik al vaker geweest was) voor de gladiatorententoonstelling en het Muziem (dat ik nog nooit bezocht had). Beide zijn aan te raden.

Ik dacht dat er in het Muziem niet zo veel te zien was. Dat is ook zo, maar er is des te meer te BELEVEN. Wij hebben de zogenaamde donkerbeleving gedaan: een uur lang onder begeleiding van een blinde in zijn wereld. Hoe vindt hij zijn weg in zijn appartement? Hoe doet hij dat met computeren? Hoe beleeft hij een park en steekt hij de straat over? Hoe is het voor hem om in een supermarkt z'n boodschappen te doen? Ehm, vrij kansloze missie, dat laatste, zoals ook wij ervoeren.

Gelukkig voor hem had 'onze' blinde een vrouw die de boodschappen voor hem doet. Wanneer hij haar ontmoet heeft? Nadat hij op z'n twintigste blind was geworden ('ik ben dus met mijn vrouw getrouwd zonder haar ooit gezien te hebben, weet ook niet of ze knap is, lief sowieso wel.').

Als klap op de vuurpijl mochten we een drankje gaan bestellen in een bar. Daar konden we nog even napraten met onze blinde begeleider, die uit Olst bleek te komen. Grappig hoe snel hij onze namen (aan de hand van onze stemmen) kende en onze leeftijd wist te schatten. Er ging wel een wereld voor ons open, in dat donker. Toen hij ons weer naar het licht bracht, nam hij ons mee in zijn smartphonegebruik; hij had een iPhone en was heel blij met nieuwe ontwikkelingen als Siri, waardoor het voor hem zelfs mogelijk was een Facebookaccount te onderhouden - de ultieme emancipatie van de blinde medemens!

'Prettig uiteinde en pas op met vuurwerk, tenzij jullie mijn baan willen overnemen als ik met pensioen ben', riep hij onze pubers nog vriendelijk na....


De volgende keer gaan we de Ribbelroute doen, om gewapend met een taststok en Virtual Realitybril de stad in te gaan en 'live' vijf oogziekten (zoals kokervisus en staar) te ervaren.
Leuk bedacht!

zaterdag 24 december 2016

Fijne kerstdagen


Fijne kerstdagen allemaal en @muze: bezing mij de man, die zeer veel rondzwierf....

Plaatje: van de facebookpagina van klassieke talen Leiden

donderdag 22 december 2016

Winteruur


Leuk programma op Canvas: Winteruur.

Aan bekende personen wordt door Wim Helsen gevraagd om bij hem en hond Boris op de bank te komen zitten en een passage uit een boek of gedichtbundel voor te lezen die ze zeer aan het hart ligt. Uiteraard moeten ze uitleggen waarom deze passage zo belangrijk voor ze is. En daarna volgt er een gesprekje van een minuut of tien over het thema van de tekst.

Heerlijke televisie voor deze tijd van het jaar.

Ik beveel in ieder geval aan:

Het gesprek met Bart van Loo (francofiel over 'vaderschap in vriendschap', Mauro Pawlowski (gitarist van dEUS over het niet onzinnig zijn van kunst), David van Reybrouck (schrijver, dichter en archeoloog over rouw) en Ann de Craemer (taal- en iranofiel over het belang van de roman).

Enfin, je kunt zelf je eigen helden er ook wel tussen vinden....

woensdag 21 december 2016

Geen Marokko


Eigenlijk zou ik deze week naar Marokko gaan met mijn tante. Maar de reis ging niet door: te weinig aanmeldingen. Tant pis, dan proberen we het in maart nog een keer.

Gevolg is wel dat ik nu maar liefst tweeëneenhalve week vrij heb. Dat voelt als een enorme luxe. Laat de wereld maar even doordraaien, ik ben er even niet. Of eigenlijk: juist wel. Voor lieve vrienden waar ik anders nooit tijd voor heb. Voor de museumjaarkaart (wordt-ie eindelijk weer eens intensief gebruikt). Voor boeken. Voor films (mijn dochter moet voor Engels het boek One flew over the Cuckoo's nest lezen en wilde daar natuurlijk (ook?) de film van zien - alle tijd om mee te kijken).

Ik zou ook nog wat tijd voor opruimen over moeten hebben. Maar helaas, daar heb ik geen tijd voor. Tant pis. De wereld is er te mooi voor.

zondag 18 december 2016

Kleine kerstboom


'Mam, we hebben ieder jaar een kleinere kerstboom'.
'Klopt, we hebben ook ieder jaar meer spullen in huis, dus minder plaats voor de boom'.

zaterdag 10 december 2016

Half miljoen views


Blogmijlpaal: een half miljoen views. Ik moest daar toch even van slikken. De top vijf van de meest bekeken blogstukjes van mijn hand is nog bijna dezelfde als die van vijf jaar geleden, ware het niet dat er twee nieuwe bij zijn gekomen: statistieken en dikke kont is dom. Maar dat zijn dan ook epische titels voor verhaaltjes....

Over de bezoekers kan ik niet veel zeggen, omdat ik 'get clicky' niet meer geïnstalleerd krijg. Dat is wel jammer natuurlijk. Gereageerd wordt er ook niet meer zo veel als in de begindagen. Concurrentie van Facebook en Twitter. Is dat erg? Nee, ik blijf plezier beleven aan het schrijven van stukjes. En aan jullie, my darlings.

woensdag 30 november 2016

Muziek in de pauze


Al jaren ben ik lid van de Personeelsvereniging van onze universiteit. Ze hebben leuke kortingen bij bedrijven weten te bedingen en organiseren af en toe leuke activiteiten, zoals muziek in de pauze. Daar ga ik lang niet altijd heen, want het is vaak klassiek, en tja, klassieke muziek, daar weet ik te weinig van om er echt van te kunnen genieten. En als ik naar het concert ga, dan mis ik mijn broodnodige wandeling in de open lucht. En die is ook waardevol.

Maar goed, afgelopen maandag kon ik niet niet gaan, want toen speelde Colijn Buis. En Colijn is een oud-leerling van mij. Wéér een die iets moois gepresteerd heeft. Een 9,5 als eindcijfer op het conservatorium behalen en spelen met Thijs van Leer, Hans Dulfer en Cor Bakker, dat is niet niks.

En Colijn, die beperkt zich niet tot klassiek, maar speelt alles, van middeleeuws tot jazz en alles wat daar tussenin zit. En hij zingt er soms ook nog bij. Liedjes van Thijs van Leer bijvoorbeeld.

Natúúrlijk heb ik na afloop zijn CD gekocht, of liever gezegd, gekregen bij een concerten-van-Colijn-bezoekers-arrangement. Weer eens wat anders.

woensdag 23 november 2016

Met verve


Op weg naar huis kwam ik langs een gebouw dat geverfd werd door een bedrijf met de naam 'met verve'. 'Leuke naam voor een schildersbedrijf', dacht ik.

Maar blijkbaar staat-ie te boek als slechte slogan. Smaken verschillen...

maandag 14 november 2016

Hoe populair is jouw naam?


Hoe populair is jouw naam? De mijne wordt bijna nooit meer gegeven aan jonge meisjes. Word ik toch weer uniek, wat ik nooit was, omdat hele volksstammen mijn naam hadden toen ik jong was. Oké, en leeftijdsgenoten dus ook nu nog hebben.

Tegenwoordig worden meisjes vaak Sara genoemd (en jongens Luuk). Lekker kort. Ook al in de mode.

Check hier je eigen naam (bovenste blokje)

donderdag 10 november 2016

Hysteron proteron


Als ik met de trein reis, maak ik gebruik van het gratis wifinetwerk dat de NS mij aanbiedt. Eigenlijk is dat niet zo'n goed idee, want het netwerk is zo lek als een mandje.

Maar goed, ik kan de verleiding nu eenmaal niet weerstaan en heb geen databundel op mijn iPad.

Als ik dat netwerk dan eenmaal op wil (nou ja, eigenlijk niet dus, maar word verleid door het gratis aanwezig zijn), verbaas ik me altijd over de tekst op het inlogscherm: maak verbinding met Internet en accepteer de voorwaarden. Maar NS, als ik jullie voorwaarden niet accepteer, wordt er door jullie helemaal geen verbinding met het internet gemaakt!

Dat is toch een hysteron proteron van de bovenste plank? Vergelijkbaar met ga naar bed en poets je tanden? Dat kan toch ook niet in die volgorde?

Slaap lekker NS en poets je inlogscherm....

woensdag 9 november 2016

Dé onderwijsdagen


Eigenlijk had ik er niet eens zo'n zin in, in de Onderwijsdagen. Was er nog nooit geweest en wist ook niet zo goed wat ik er van moest verwachten.
Maar....ik kwam er toch geïnspireerd van terug. En écht niet alleen omdat Jet Bussemaker op bezoek kwam, hoewel haar warme pleidooi voor open en online onderwijs (zeg maar echt mijn ding) mij natuurlijk zeer aansprak.

Nee, het was de algehele sfeer van mensen die ergens, ieder op z'n eigen manier, voor staan, namelijk goed onderwijs. Wat me ook deugd deed, was dat er veel bibliotheekmensen waren, ook onder de sprekers. Goede zaak! Want het is van belang dat we ons naast voor Open Access en Open Data ook gaan inzetten voor Open Educational Resources. Delen maar, die mooie stuff die je gemaakt hebt. En hergebruiken, dat materiaal van anderen. Dat zal ons allemaal tijdwinst opleveren. Tijdwinst die gebruikt kan worden voor de belangrijkste onderwijstaak: het ondersteunen van en kritisch in gesprek gaan met de student(en). Want dat is uiteindelijk waar het echte leren gebeurt: it's the attention, stupid! Daar groeien de studenten van!

Maar goed, in eerste instantie vergt het wel een investering om het allemaal te regelen. En daar willen de bibliotheken zich heel graag voor inzetten (door bijvoorbeeld mee te denken over copyright issues, opslag, formats en vindbaarheid en natuurlijk het enthousiasmeren). Dat was mooi om te zien. Keep up the good work, Dafne (en anderen)!

Een andere taak waar we als bibliotheek zeer goed bij kunnen ondersteunen, is het opzetten van een streamingdienst voor (verplichte en andere) literatuur. In Rotterdam is een pilot van start gegaan met betrekking tot zo'n dienst: eStudybooks. Maarten Steenhuis, de adjunctdirecteur van de UB van de Erasmusuniversiteit vertelde dat de proef begonnen is bij de deeltijdopleiding rechtsgeleerdheid en dat er nu mee geëxperimenteerd gaat worden bij psychologie. Wat lastiger gaat worden, omdat er nu ook buitenlandse leveranciers bij betrokken gaan worden.

Het concept is bedacht/ in werking gezet door Farshida Zafar van diezelfde EUR. Zij kreeg, ook op grond van andere dingen die zij bedacht en in gang gezet heeft, een van de drie onderwijs-awards. Van haar werd ik echt blij. Ik heb haar (dus) even gegoogeld, en een van de dingen die zij (samen met de IT-afdeling van de universiteit) ontwikkeld heeft, is de battle-app: reken maar dat je daar de handen van de studenten voor op elkaar krijgt! Zoiets zou ook een fantástische aanvulling op onze instructies informatievaardigheden zijn....

Nu een weekje vrij en daarna opgeladen weer verder!


zondag 6 november 2016

ECIL: the aftermovie



Mocht je na al mijn vorige blogposts nog niet geloven dat ik bij de ECIL was: hier is het bewijs. Ik kom voor op de officiële aftermovie op de volgende drie plekken:

- min. 1:42  als voorzitter van een van de 'best practices' sessies (beetje donkere opname ondanks mijn sprankelende voorzitterschap)
- min. 2:04 als deelnemer aan de workshop 'making games for library instructions'
- min. 4:21 als deelnemer aan de workshop over het 4C/ID-model van Iwan Woppenreis

Overtuigd?

Maar kijk in plaats van op mij te letten gewoon het hele filmpje om een idee te krijgen van de sfeer van een bibliotheekcongres.....

zaterdag 29 oktober 2016

De winterschilder


Ons huis moest nodig geschilderd worden, de verf begon op sommige plekken echt slecht en sleets te worden. Dus we maakten gebruik van de actie collectieve inkoop schilderwerk van Vereniging Eigen Huis.

Het voelde heel lux, de schilders buiten en jij binnen, thuiswerken, en af en toe koffie serveren. ´Ziet er mooi uit, mannen!´ En wat fijn dat ik dit niet zelf hoef te doen met m´n twee linkerhanden....

Enfin, meteen de eerste dag kwam er ook een inspecteur van de collectieve inkoop. Kijken of het allemaal goed ging. Hij was direct al wat wantrouwend. ´Is de schilder er al?' 'Ja'. 'Maar ik zie geen busje.' 'Klopt, heeft hij niet, zijn collega heeft de spullen gebracht'. 'Maar ik zie helemaal geen schilder.' 'Klopt, die is op het dak bezig.' 'Kan ik met hem praten dan?' 'Ja hoor.' 'Eh, maar ik ga niet de ladder op hoor, ik heb namelijk hoogtevrees'. 'Dan gaan we binnendoor.'

'Durft u wel op het dak?' 'Ja hoor, van binnenuit wel'. 'Ha, gelukkig, de schilder heeft een wit pak aan.' Na enkele kritische vragen over het materiaal (is het wel echt Sikkens? Mag ik het verfblik zien?) vertrok de inspecteur weer.

We moesten er wel een beetje om lachen, een schilderscontroleur met hoogtevrees. Hopelijk geeft hij de schilder zonder busje maar met de goede blik verf een goede beoordeling. Hij verdient het.

Vanaf dag drie kwam er een tweede schilder bij; de klus zou anders te lang duren. De week erop moest er namelijk een kasteel geverfd gaan worden. Deze tweede schilder had wel een busje; de inspecteur zou blij zijn. Op dag vier was de klus geklaard. Ik blij en tevreden, maar wel een beetje verkouden van al die deuren en ramen die tegenover elkaar open moesten staan: klein leed vergeleken bij het vliegje dat ik de volgende dag op de beschilderde deur vond, uit alle macht proberend van de deur te vliegen.

woensdag 26 oktober 2016

Emy en Orewoet


Eigenlijk koop ik geen papieren boeken meer; want als ik er een koop, moet ik er ook een weggooien van mezelf. Dus als ik eens een papieren boek koop, denk ik er van tevoren heel goed over na.

Over sommige boeken hoef ik echter niet na te denken, die koop ik meteen. Orewoet van Emy Koopman is zo'n boek. 'Orewoet?', denk je misschien, 'wie of wat is dat nou weer? En Emy Koopman? Moet ik die soms kennen?'

Wat dat eerste betreft: het is een Middelnederlands woord en betekent 'aan waanzin grenzende liefde'. Met name Hadewijch gebruikte het vaak.
En Emy Koopman: die is nog niet beroemd, maar zal het wellicht worden, zeker nu ze zo'n schitterende debuutroman heeft afgeleverd. Vier ballen bij NRC Handelsblad maar liefst! Een korte introductie van het boek door Emy zelf bij het themakanaal Lezentv:



Als je haar zo helder hoort praten en uitleggen, zal het je niet verbazen dat ze rond dezelfde tijd als dat het boek uitkwam ook nog eens cum laude is gepromoveerd. Niet op het boek, maar op het onderwerp lijden, lezen en het effect op het gevoel hierbij, een mooie combinatie van haar twee studies psychologie en literatuurwetenschappen.

Deze dingen tegelijk (plus nog wat redacteurschappen) vind ik een fantastische prestatie, en het mooiste is misschien nog wel dat ze er zo bescheiden onder blijft.

Ik was bij haar boekpresentatie bij boekhandel Derijks in Oss, dichtbij de school waar haar vader rector van was en ik haar lesgaf in Grieks en Latijn. De presentatie, waarbij ze een stuk uit het boek voorlas, werd muzikaal omlijst door Lotte Vermeulen, ook al een oud-leerling, maar dan van een klas hoger. Emy (toen nog Marjolein geheten) en Lotte zaten samen in een band, vandaar. Ze had speciaal een liedje over Orewoet geschreven. Kijk, dan ben je een echte vriendin.


Naast mij waren er nog meer leraren (en de mediathecaris) van het TBL, plus nog een paar klasgenoten (waaronder Lilian Marijnissen) en ook haar vader en moeder. Sowieso een prettig weerzien met allemaal na 16 jaar. Wat een warme en sympathieke mensen! Maar vooral genoten van Emy natuurlijk, en trots op wat ze allemaal bereikt heeft. Het boek, natuurlijk door haar liefdevol gesigneerd:


Er was ook nog pers bij, en terecht. Fideel dat mijn 'mythische lessen' ook nog even genoemd werden in het stuk. Want dat is toch wat je wilt als docent, dat je lessen enige (al is het maar een klein beetje) impact hebben op het leven van je leerlingen.

Of ik het boek nu uit heb? Natuurlijk, in één ruk uitgelezen. Mooi en verrassend verhaal dat zich prachtig langzaam ontvouwt; goede inleving in de boeiend opgevoerde personages in verschillende tijden, waaronder met name de jaren zestig/ zeventig. Een aanrader dus. Je mag het gerust van me lenen, maar dan moet je het wel kopen als het je bevalt. Er zijn nog meer signeersessies in het land....

maandag 24 oktober 2016

Het culturele programma van de ECIL


Bij de ECIL (goh, een week geleden alweer!) is er naast de lezingen, discussies en workshops ook altijd tijd voor een cultureel programma, al was het maar omdat de UNESCO dit congres sponsort; dat is trouwens ook de reden dat het altijd op UNESCO-werelderfgoedlocaties is (Dubrovnik, Tallinn, Praag....).

Dit jaar was behalve de stad Praag (o, wat is het toch een mooie stad en wat zijn die trdelníks toch lekker, vooral gecombineerd met glühwein) het plaatsje Kutná Hora een absoluut hoogtepunt. Prachtige kathedralen en ook nog een wereldberoemd ossuarium, al sliep ik daar wel slecht van, van al die menselijke botjes en schedels die als ornamenten zijn gebruikt. Creepy as hell.

Sowieso was slaap niet het belangrijkste onderdeel van het congres, met het netwerken voor en na de welkomstreceptie en de conference dinner, en met bier, wijn, becherovka en absint op het menu. En ontplofte kassa's als gevolg van al die gescheiden rekeningen (in verband met het declareren bij de baas).

Maar ja, lekker ontspannen met de voetjes in een visjesbad tussendoor.

En volgend jaar dan? Tja, dan is er weer UNESCO-werelderfgoedplaats aan de beurt: Saint-Malo. Met échte visjes aan een écht strand. Deze keer niet in oktober, maar in september. Als dat maar goed gaat!

woensdag 19 oktober 2016

Nog meer ECIL


Na de inspirerende tornado van Tara Brabazon kon de rest van het congres alleen maar verbleken. Dat deed het helaas ook een beetje; haar enthousiasme en activisme werden nergens echt geëvenaard. En dat is toch jammer voor zo'n congres. De presentation skills van de deelnemers zouden echt wel wat beter mogen. Oké, en dat er soms ook beroerd Engels wordt gesproken helpt ook al niet mee. En de combinatie van een saaie (voorgelezen, alleen tekst op de powerpoint) presentatie in combinatie met slecht Engels is echt dodelijk - een goed moment om je mail bij te werken, of een beetje bij te praten met je vakgenoten.



Maar natuurlijk waren er ook goede presentaties, zoals:
- van onze Noorse vrienden Helene Andreassen en Mark Stenersen over de resultaten van hun met edX gemaakte iKomp module, of MOOC zoals ze het zelf noemen, en die inmiddels verplicht op enkele faculteiten voor de eerstejaars op hun universiteit is.
- van Maija Paavolainen over de Wiki editing event die de bibliotheek van Helsinki in samenwerking met andere culturele instellingen georganiseerd had op vrouwendag (vrouwen dragen relatief weinig bij op Wikipedia en hebben ook minder lemma's)
- Fabian Franke over de landelijke informatievaardighedenportal in Duitsland: Informationskompetenz - leuk was dat ik na afloop een uitnodiging kreeg om volgend jaar in Frankfurt een presentatie te houden over ons informatievaardighedenprogramma in Nijmegen
- Jane Secker over copyrightexpertise bij bibliothecarissen, onderzocht met behulp van fenomenografische methode; de link naar haar presentatie vind je hier op slideshare (en lees ook haar blogpost over dit onderwerp)
- Kiersten Cox over het aanleren van het zoeken naar key words met behulp van word clouds. Zelf ook al een keer gedaan met onze studentmedewerker tijdens een workshop voor middelbare scholieren. Vonden ze fantastisch.


Verder heb ik nog een leuke workshop getiteld making games for library instruction door Andrew Walsh gevolgd. Was fun en weer eens wat anders dan een lezing of discussie. Z'n nieuwste hobby is trouwens het ontwerpen van Escape Rooms voor informatievaardighedensessies. Fantastisch idee waar ik zelf ook al een tijdje mee rondloop. Maar hij vat de koe tenminste bij de horens. Zie zijn weblog. In december organiseert hij een tweedaagse workshop over dit escape-room-idee.

dinsdag 18 oktober 2016

Tara Brabazon in actie op de ECIL

foto: @fhuysmans

Als Tara Brabazon ergens binnenkomt, nou, dan komt er iemand binnen. En als zij een presentatie geeft, nou, dan geeft ze een PRESENTATIE.

Zo dus ook op de ECIL; ze mocht als keynotespeaker het spits afbijten. En dat, dames en heren, deed ze met verve. Wat een power! En wat een performance! Daar zou menigeen (ook op het congres) een voorbeeld aan moeten nemen. Het was namelijk onmogelijk om niet betrokken te zijn bij deze lezing. Ze hield je gewoonweg bij de les door na elke opruiende uitspraak over bibliothecarissen (namelijk om alsjeblieft de bescheidenheid van zich af te schudden) te roepen: 'are you with me?' En als ze de reactie wat lauw vond herhaalde ze dat: 'I said: ARE YOU WITH ME'? 'Let's bring some damage!'

Ze brak een lans voor de 3D bibliothecaris: een informatiespecialist die de kansen ziet in Digitization, Deterritorialization en Disintermediation. En natuurlijk legde ze ook even (dat wil zeggen in een razend tempo) uit wat ze daar mee bedoelde.

Ze begon met vroeger. Vroeger, toen zij studeerde, was er nog aandacht voor diep en geconcentreerd lezen; er moesten nog hele boeken gelezen worden, er waren gecompliceerde opdrachten te maken en onderwijs was nog even belangrijk als onderzoek. De balie van de bibliotheek stond al wel vol met computers (om boeken in op te zoeken in de geautomatiseerde catalogus, 'it was magic') en ze kende de bibliotheekmedewerkers bij naam (they 'circled our studies').

Wat een verschil met tegenwoordig! Alles staat kant en klaar klaar op Blackboard en iedereen (ook de bibliotheekmedewerker) is onzichtbaar achter de schermen. Het is van belang dat bibliotheekmedewerkers zich niet 'verstoppen' achter het scherm of de 'Ask your Librarian' - knop, maar zich juist in het centrum van de community's en communicatiekanalen scharen. Neem een voorbeeld aan Lynda, dat door LinkedIn is gekocht: onafhankelijk van tijd en plaats leren*. Zij pleit ook voor pod- en vodcasts** over informatievaardighedenonderwerpen. Allemaal kansen op het gebied van deterretorialisatie. Zelf is ze trouwens grootproducent; lees ook haar artikel over de voordelen van het maken van podcasts door informatiespecialisten: the end of 'shhhhh' in the library.


Verder moeten er kansen gepakt worden op het terrein van disintermediation (het feit dat er steeds minder schakels nodig zijn tussen producent en gebruiker). Nu zijn het vooral commerciële partijen die hier tussen gaan zitten; bibliotheken zouden die rol nog veel meer op zich moeten nemen, vooral op het gebied van informatie natuurlijk, in plaats van Google en Facebook. Dat zou de democratie ook goed doen. Reintermediation dus! Op de universiteiten: het gebruik van Open Accesmaterialen stimuleren en goed vindbaar maken. Uiteraard in nauwe samenwerking met de wetenschappers (en zo veel mogelijk zonder tussenkomst van commerciële uitgevers). En ruime aandacht voor informatievaardigheden. Want de academische vaardigheden zijn flink achteruitgegaan in de loop van de tijd; alles is gericht op het gemak voor en het zo snel mogelijk klaarstomen van de studenten, een situatie die veroorzaakt is door onze huidige neoliberale maatschappij. Gevolg: een verramsjte academie.

Ter illustratie liet ze een paar e-mails van studenten zien waaruit dit overduidelijk bleek. Sommige deelnemers aan het congres vonden dit niet kunnen, ondanks dat het geanonimiseerd was. Ben benieuwd wat deze mensen zouden zeggen van dit filmpje....

Slotbetoog:
'This situation must change. And the future of our universities, our schools, our citizenship is at stake. Well, librarians did not cause this situations; their strategies for reintermediation can transform, enhance, lift, build. The reintermediated librarian can show that the faster and the easier are not always the best and quality, care, rigor and standards can be returned to education and citizenship.'

De laatste toevoeging natuurlijk omdat het thema van deze ECIL 'the inclusive society' was.

Een mooie visueel verslag van deze presentatie is gemaakt door @mparstew:

Verder heeft Sheila Webber er weer een prima live verslag van gemaakt. Als je het betoog in z'n geheel wilt horen, luister dan de podcast. Die is wel ingesproken, dus zonder ´performance´. Hieronder zie je haar echt in actie (bij een andere, vergelijkbare lezing):




 * in haar optiek zouden wij het niet slecht doen met onze E-lite....
** op onze campus is Radboud Reflects een prima voorbeeld

maandag 17 oktober 2016

Ecil 2016 in Praag


Het begint langzamerhand traditie te worden: het bezoeken van de ECIL-conferentie in oktober. En inmiddels kom ik er ook gewoon bekenden van de vorige jaren tegen. Het familiegevoel van mensen van over de hele wereld die hun hart bij informatievaardigheden hebben liggen.

De hele wereld? Het is toch een Europees congres? Klopt, maar de meeste deelnemers komen uit de Verenigde Staten. Als je het per land bekijkt dan. Vijftig van de driehonderd deelnemers. Nederland was ook vrij goed vertegenwoordigd met twaalf man. Of liever gezegd: man/ vrouw. Over het algemeen waren er meer vrouwen dan mannen: 79% vrouw en 21% man. Bij de Nederlandse deelnemers lag het percentage mannen gelukkig hoger: 50% maar liefst. Waar een klein land groot in kan zijn.

Voor mij was het de eerste keer dat ik de unconference voorafgaand aan het eigenlijke congres bezocht. Deze werd verzorgd door de radical librarians en die wilde ik wel eens in actie zien! Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ze niet zo radicaal vond als ik me had voorgesteld, maar het was wel apart om erbij te zijn. Het begon bijvoorbeeld met het voorlezen van de regels, waardoor het iets heerlijk samenzweerderigs kreeg. En de voorzitster, Lauren Smith, zag er ook wel radicaal uit met haar in allerlei vlammende tinten geverfd haar.

De onderwerpen waren heel divers en veelal politiek en kritisch van toon. Er kwamen termen als xenophilia en anti-librarian voorbij en er werd gediscussieerd over de sociale lagen binnen de bibliotheekmedewerkerspopulatie. Zijn die wenselijk? Nee, natuurlijk niet, maar ze bestaan wel! In allerlei vormen en in alle landen. Sheila Webber, ook aanwezig, heeft een mooi verslag van de unconference geschreven. Zie hier (ik sta ook op de foto bij het verslag; mag ik me nu ook een radical librarian noemen?).


Eén van de leukere ideeën die ik er heb opgedaan is overigens om de rondleiding te vervangen door een foto-sessie van de bibliotheek door de nieuwe studenten: zij mogen verschillende objecten en aspecten van de bibliotheek fotograferen en de gemaakte foto's naar de docent mailen; deze worden daarna besproken in de instructieruimte. De vraag bij de foto's: waar dienen de ruimtes en apparaten voor en wat is het belang ervan?
Verder kun je de eerstejaars ook vragen experts te interviewen wat betreft hún zoektechnieken. Of je kunt de klas opsplitsen en per groepje tips laten bedenken hoe je bepaalde databases het best zou kunnen gebruiken en dat dan aan elkaar laten presenteren.

Over de rest van het congres kun je in latere posts lezen; ik kan alvast verklappen dat de climax in het begin zat.

zondag 2 oktober 2016

De vluchtelingencrisis


Eigenlijk kijk ik niet zo vaak meer naar Buitenhof, maar gisteren wilde ik even het interview met Jesse Klaver bij dat programma terugkijken. Dat was, zoals te verwachten viel, een keurig interview; Klaver reageerde bijvoorbeeld uiterst sportief en beheerst op het item als Obamacopycat dat Arjen Lubach over hem had gemaakt.

De echte emotie kwam bij mij pas los tijdens het gesprek met de journaliste Ingeborg Beugel die na hem sprak. Zij was in de Griekse vluchtelingenkampen geweest en vertelde wat ze daar aangetroffen had. En hoe schuldig wij met z'n allen zijn dat we dit met z'n allen laten gebeuren. Een modern Auschwitz op Lesbos (Moria); logisch volgens haar dat daar de bom gebarsten is. De taferelen die zich daar afspelen zijn mensonterend en zo walgelijk dat zelfs de humanitaire organisaties zich ervan teruggetrokken hebben; aan het in stand houden van deze schandplek willen ze gewoonweg niet meewerken.

Alleen de naam al: Moria. Het betekent zwarte afgrond, je kent het misschien uit de boeken van Tolkien, waar het het fictieve gebied Midden-Aarde is. Dat is natuurlijk pure toeval. Maar let op: het Moria op Lesbos is niet fictief, dat is de echte wereld en is niet minder dan de hel op twee uur vliegen van ons vandaan.

En wij leven gewoon....verder. We laten het gebeuren omdat we bang zijn voor ons eigen hachje. Onze.....cultuur. Welke? Die van wegkijken, oppleuren, barbecueën en studentenverenigingen? De 'hogere' cultuur hebben we namelijk al wegbezuinigd, dus die kan het niet zijn.

Het wordt ECHT tijd voor een ECHT andere regering. En Jesse Klaver mag daar best deel van gaan uitmaken. Graag zelfs!

vrijdag 16 september 2016

Je hebt wél iets te verbergen


Daar zat ik dan, in een pluchen zetel van de stadsschouwburg van Utrecht, bij het Correspondent-event rondom de boekpresentatie van het boek Je hebt wél iets te verbergen van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis.

Voor mijn werk nota bene, want ook wij als UB zullen iets moeten gaan doen rondom privacy/ het beschermen van persoonsgegevens. Allemaal informatie immers, hè? In dit geval informatie die je liever niet prijsgeeft. Hoewel, je hebt toch niets te verbergen? En als je advertenties krijgt, die netjes voor je op maat gemaakt zijn, dan is dat toch alleen maar fijn? Klopt, maar als die informatie nou eens in handen valt van iemand met minder goede bedoelingen? Een ondemocratisch regime bijvoorbeeld? Of iemand die je ermee wil chanteren? Of je lekt per ongeluk vertrouwelijke data van jezelf, je bedrijf of instelling omdat je op een onbetrouwbaar wifinetwerk komt of je je laptop niet goed versleuteld hebt als die gestolen wordt. Reken maar dat je dan in de problemen komt. Of je instelling, want de boetes op het al dan niet bedoeld lekken van data door je medewerkers zijn hoog. Een saillant detail is dat een collega die het beschermen van persoonsgegevens tot haar takenpakket mag rekenen, en met wie ik samen dit event zou bezoeken, niet aanwezig kon zijn omdat er mogelijk een datalek was geconstateerd.

Ook het 'lekken' van leuke, onschuldig lijkende filmpjes uit je jeugd, bijvoorbeeld dat enige filmpje van een van de auteurs van het boek, Maurits Martijn, waarin hij geïnterviewd wordt over zijn baantje als propper in Salou, kan vervelend zijn. Komt hij van z'n leven niet meer vanaf. Beetje vergelijkbaar met dat filmpje van de wild dansende Máxima uit haar jeugd.


En dat is een groot verschil met vroeger, legt hoofdredacteur Rob Wijnberg uit. Want toen bleef informatie niet voor altijd beschikbaar, en was zeker niet voor iedereen toegankelijk. Je kon iedere fase van je leven en ten opzichte van iedereen een ander persoon zijn. Nu leven we meer in de tijd van de context collapse; al je identiteiten van de verschillende tijden en gelegenheden botsen als het ware op elkaar. Nog nooit bij stilgestaan, bij dit fenomeen.

En natuurlijk werden er een paar mensen uit de zaal gevraagd om op te staan terwijl de meest persoonlijke details over hen bekend gemaakt werden (details woonhuis, vakantiebestemming, salaris en dergelijke). Gelukkig was ik deze keer eens niet het haasje....

Daarna volgden nog een paar indringende voordrachten van Tommy Wieringa (extracten uit zijn Kousbroeklezing) en Maxim Februari. En een debat met Sophie in 't Veld, Hans de Zwart en Jelmer Mommers. De laatste om de overeenkomsten van de privacylobby met de klimaatlobby bloot te leggen: het is abstract, de gevaren lijken ver weg en dienen zich slechts sluipenderwijs aan.
Het goede nieuws is dat Europa (mede door de inspanningen van In 't Veld) de strengste wetgeving op het gebied van privacy heeft, maar het slechte dat de gevaren van het steeds meer opgeven van privacy door de burgers nauwelijks als een groot probleem ervaren wordt, hoewel er een kentering aan zit te komen. Maar waarom, waarom dan toch hebben we niet WhatsApp de rug toegekeerd en zijn we niet en masse Signal gaan gebruiken? HET DRINGT NAMELIJK NIET ECHT DOOR TOT DE MENSEN. En aan de overheid heb je ook al niets, want die doet zelf om het hardst mee met het schenden van onze privacy.

Het moment dat het tot het publiek in de zaal pas écht doordrong, was toen ethisch hacker Wouter Slotboom werd binnengereden. Die had een feestje, want zo'n beetje de helft van de zaal had op het openbare wifinetwerk stadsschouwburg, dat door hem beheerd werd, ingelogd. En wat hij daardoor over ons wist! Op welke sites we allemaal ingelogd hadden, welke afbeeldingen we bekeken hadden, wat onze IP-adressen en wachtwoorden waren; één iemand had zelfs op het openbare netwerk ingelogd op z'n DigID en een ander bij z'n bank! Bam! Al je gegevens op straat. En dit waren nog maar de mensen die iets om privacy geven (anders waren ze niet op dit event afgekomen).

Heel confronterend.


Wat je er zelf aan kunt doen om je eigen privacy te beschermen? Op z'n minst de adviezen van Dimitri en Maurits uit de digitale zelfverdedigingsgids opvolgen en verder stemmen op partijen die het recht op privacy hoog op de agenda hebben staan, bijvoorbeeld Groen Links of de Piratenpartij.

Of misschien eens een rechtszaak aanspannen (tegen de staat of wie of wat dan ook) als je het vermoeden hebt dat je privacy geschonden wordt (tip van In 't Veld - overigens de enige vrouwelijke spreker op dit evenement, of je moet Maxim nog onder de vrouwen rekenen).

Ik ga het boek ('van absolute wereldklasse' volgens Alexander Klöpping) gauw, dat wil zeggen nu, eens lezen. Tot later!


interview bij de Tros Nieuwsshow

maandag 12 september 2016

Bont en blauw weekend


Bónt en blauw kwam ik deze keer terug van het weekendje Epen. Nee, niet geslagen, noch van de trap gevallen. Gesurvivald mensen!

Me eerst met m'n zeekoeienlijf door een speleobox gewurmd, daarna over allerlei touw-, brug- en netconstructies over de plaatselijke rivier geklauterd om vervolgens nog even te oefenen met het schieten van het vlees voor het avondeten. Ik voelde met net Indiana Jones - hoewel het er allemaal vast niet zo soepel en lenig uitgezien zal hebben als bij hem.

Enfin, het was weer fun, evenals de alle vorige keren. Tiende jaar op rij alweer met de oud-studiegenoten. En we zijn elkaar nóg niet zat. Integendeel zelfs. Amici voor het leven.

vrijdag 9 september 2016

De film en het album


Natuurlijk is de film/ documentaire over de totstandkoming van het nieuwe album Skeleton Tree in zwart-wit geschoten. Want de nieuwe CD, en dus ook de film, is doordrenkt van de rouw om de vorig jaar verongelukte zoon van Nick Cave.

Tevens is hij gemaakt in 3D, wat het tot een heel, heel diepe ervaring maakt. De regisseur mocht naast in de studio heel dichtbij het gezin komen, tot in het huis in Brighton. Zijn vrouw (Susie Bick) en zijn zoon, de andere helft van de tweeling, kwamen ook aan het woord. Ik kan niet naar de CD luisteren zonder de beelden van de film erbij te zien, en dat zal precies de bedoeling zijn.

Welk nummer ik het mooist vind, daar ben ik nog niet uit. Voorlopig is het denk ik Distant Sky, het enige nummer in de film met beeld in kleur.

Echt een kippenvelnummer, net als trouwens de song bij de aftiteling: het nummer Deep Water van Marianne Faithful, ooit gezongen en opgenomen door Nick en zijn toen nog jonge tweeling. En dat in combinatie met beelden van de rots bij Brighton waar een van de twee vanaf gevallen is.

Als je het dan nog droog kunt houden, weet ik het niet meer. Zie hieronder de trailer en ga als je kunt:




Het hele album Skeleton Tree
Amateuropname van Deep Water door Arthur Cave tijdens de aftiteling

woensdag 7 september 2016

Ze zijn weer begonnen, de eerstejaars!


Je kunt er niet omheen op de campus: ze zijn weer begonnen, de eerstejaars. Het wemelt er van de fietsen en fietsers, het is driedubbel uitkijken als je het universiteitsterrein oprijdt, want voor je het weet knal je tegen een scheef- of spookrijder op. Om de chaos enigszins te beperken staan er gelukkig geelgeheste parkeerchoaches bij de fietsenstalling aan de zijkant van de UB.

Ook binnen de UB begint het al behoorlijk vol te lopen, veel studenten met vragende ogen, sommigen wellicht lijdend aan library anxeity. 'Can you tell me where I can find the leesplank?'

Gelukkig worden ze aan onze balies en door middel van onze instructies - al dan niet digitaal - een beetje wegwijs gemaakt in ons onvolprezen informatiepaleis.

Goed, dan eindelijk pauze. Een lekkere lunchwandeling over de campus. 'Waar loopt u tegenaan in uw loopbaan?' 'Pardon?' 'Ja, we zijn student toegepaste psychologie en moeten aan wildvreemde mensen op straat vragen waar ze tegenaan lopen in hun loopbaan. Het is onze eerste schooldag'. 'Tja, daar overvallen jullie ons een beetje mee, kun je wat specifieker zijn?' 'Nee, want dat staat niet in onze opdracht, kijk maar', en er wordt een verfromfraaid A4'tje tevoorschijn gehaald. 'O ja, en we moeten er ook een selfie met u bij maken.'

Enfin, we gaven ze wat vage antwoorden, zeiden dat we op de universiteitsbibliotheek werkten en dat de HAN ook een prachtige mediatheek heeft en vervolgden onze wandeling, af en toe bijna omver gereden door groepjes fietsers met mobieltjes in de hand, tegen elkaar de hoop uitsprekend dat de foto's niet voor andere doeleinden zouden worden gebruikt.

Over een maand is alles weer normaal.

zondag 4 september 2016

Anarchisme, intrinsieke en extrinsieke motivatie


In de tijd van de deeleconomie waarin we leven hoeft het eigenlijk geen verwondering te wekken dat er (weer) veel aandacht is voor anarchisme. Wég met de officiële economische structuren, dus ook wég met de hiërarchie. Mensen zijn inmiddels prima opgeleid, dus ook prima in staat om zelf dingen te regelen en bedenken.

Wie dat goed begrepen heeft, is Jos de Blok, de oprichter van Buurtzorg, de platste organisatie van Nederland. Rutger Bregman, die we onder andere kennen als voorvechter van het basisinkomen, hield voor de Correspondent een interview met hem. Een paar van zijn uitspraken:

'Managen is flauwekul, je moet de mensen gewoon hun werk laten doen'.

'Er is een beeld van vakmensen dat zijn niet strategisch kunnen denken. Dat ze geen visie hebben. Maar vakmensen zitten juist vol met ideeën. Ze bedenken duizend dingen, maar die worden niet gehoord. Want die bestuurders denken dat zij ergens op de hei iets moeten bedenken en het dan moeten vertellen tegen de vaklui'.

'Het is heel makkelijk om iets moeilijker te maken, maar het is heel moeilijk om iets makkelijker te maken'.

Hij stelt zelfs voor om een Partij van de Eenvoud op te richten. Om de bureaucratie op te ruimen. Nou, mijn stem heeft hij al!

Het idee van de heersende elite is namelijk dat mensen harder gaan werken door extrinsieke motivatie (bonussen, boetes, regels), maar het tegendeel is waar: mensen werken veel harder als ze vanuit hun intrinsieke motivatie werken, uit liefde voor hun vak, zonder bemoeienis van honderden managers (die voornamelijk elkaar aan het werk houden met hun spreadsheets).

Een en ander wordt nog eens mooi toegelicht in een prettig gesprek over anarchisme tussen Rutger Bregman en Jesse Frederik. Keep up the good work, boys!
Want ja, harken creëren horken.

Zie hier ook een optreden van Jos de Blok in Brandpunt. Wát een visionair in al z'n eenvoud! Of juist misschien wel door zijn eenvoud:

zaterdag 3 september 2016

Jesus Alone



Voor wie ´m nog niet gehoord had: de nieuwe single van onze Nick. Donker en mooi.

lyrics

woensdag 31 augustus 2016

Latijn voor hoogbegaafde lagere schooljeugd?



Een enthousiasteling uit Sidney is begonnen om met behulp van Legopoppetjes als personae een cursus Latijn te ontwerpen voor, eh ja, voor wie eigenlijk? Laten we het houden op hoogbegaafde lagere schooljeugd. Of toch middelbare scholieren? Of toch volwassenen?

Legonium heet het en is weer eens wat anders. Er zijn verhaaltjes (fabulae), losse plaatjes (picturae), YouTube filmpjes (lessons - waarom geen lectiones?), voor ieder wat wils. Het is nog lang niet af, want er zijn nog maar twee verhaaltjes, maar het kan wel wat worden.

De vertelster op het plaatje heeft trouwens erg veel weg van een traditionele bibliothecaresse met haar Shhh-beker, brilletje en plooirok en zal het dus ook wel zijn. Mevrouw de biepmiep als narratrix. Past wel in de storytelling-hype....

maandag 22 augustus 2016

Reclame 538


Zelden zo'n lelijke reclame gezien als deze voor radio 538. Maar ik geloof ook niet dat ik tot de doelgroep behoor....gelukkig!

zondag 14 augustus 2016

Kijken in de ziel van wetenschappers


Voorwaar een mooie serie, die Kijken in de ziel van de NTR. Verschillende beroepsgroepen (rechters, psychiaters, voetbaltrainers etc.) zijn de afgelopen jaren al aan de tand gevoeld over het waarom en de kansen en bedreigingen van hun beroep; nu zijn de wetenschappers aan de beurt. Het enige wat je er op aan te merken zou kunnen hebben is dat er wat weinig alfa-wetenschappers aan het woord komen (1 welgeteld), maar voor de rest is het een genot om naar te kijken.

Via de site van het programma kun je doorklikken naar een kennis-van-nu-special over het programma met verwijzingen naar interviews met en optredens van de betreffende wetenschappers. Zelf heb ik uiteraard even doorgeklikt naar het interview met Ineke Sluiter, de classica. Grappig dat ze eigenlijk voetballer (of dierenarts) had willen worden; had ik niet achter haar gezocht.

Overigens waren de wetenschappers, of liever gezegd, (de Leidse) professoren al eerder dit jaar onder de loep genomen bij een ander programma, namelijk de hokjesman. Hierin doet een bètaprofessor naast nuttige ook wel heel badinerende uitspraken over de collega-gammaprofessoren ('die tellen eigenlijk niet mee'). Het is wel duidelijk wie er bovenaan de wetenschapsapenrots staat....

Rare, maar wel zeer nodige jongens, die professoren.

woensdag 10 augustus 2016

Vakantiebelevenissen op zwarte zaterdag



Iedereen verklaarde ons voor gek: op zwarte zaterdag naar Oostenrijk rijden. Maar mensen, we vertrokken pas 's middags, kónden pas 's middags vertrekken.

Onderweg zouden we in een hotel overnachten. We hadden niets besproken, want we wilden vóór donker nog zo ver mogelijk komen. Het werd uiteindelijk Neurenberg, bij het eerste het beste hotel dat we tegenkwamen, zoals we hadden afgesproken. Een beetje avontuur hè, da's nooit weg, niet die hele vakantie al van tevoren al van minuut tot minuut plannen, dat lijkt te veel op werk.

En het avontuur kregen we, bij dat eerste beste hotel. Want de eigenaar bleek nogal een sjacheraar. Geen receptie bij het - overigens leuk uitziende - etablissement, gelukkig wel een bel waar je op kon drukken. Om de zeer kort gebroekte baas uit de luie stoel te krijgen.

Nee, helaas had hij geen tweepersoonskamer meer, wel een familiekamer (à 110 euro). Hmm, we waren moe, dus oké. Als we contant zouden betalen, zouden we 5 euro korting krijgen. Het ontbijt was trouwens ook 5 euro per persoon.

We zagen een bordje café staan. Zouden we daar een biertje kunnen krijgen? Nee, het café was dicht, maar hij zou buiten op het terras wel even twee flesjes bier neerzetten, dat hadden we wel verdiend vond hij. En toen we eenmaal buiten zaten - we dachten dat het service van de zaak was - vroeg meneer of we daar even tien euro voor wilden neertellen. Nou ja zeg! Maar we waren moe.

In de kamer aangekomen hebben we de site van het hotel opgezocht op de mobiel. Vernietigende recensies, met name de houding van de eigenaar (onbeschoft, racistisch, geldwolf, uitbuiter enzovoorts). De truc met de familiekamer bleek hij al vele malen uitgehaald te hebben. Ik was blij dat we in ieder geval met z'n tweeën waren, want zou in m'n eentje geen oog dichtgedaan hebben met zo'n raar mannetje in de buurt.

Het ontbijt was gelukkig wel goed. Heel goed zelfs, en we mochten ook een gratis lunchpakketje meenemen. Service van de zaak. De vrouw die ons bediende was ook nog eens superaardig. Voorwaar, zwarte zaterdag was snel vergeten.

vrijdag 5 augustus 2016

Wenen


Het schijnt dat Marcus Aurelius er is overleden. In Vindobona.

Wij gingen er niet heen om te overlijden, maar gewoon op vakantie. Een stedentrip. En we waren er zeer tevreden over. Misschien wel omdat er relatief weinig toeristen waren. Geen rijen, en de toeristen die er waren, waren van het zeer beschaafde soort. Kom daar nog maar eens om, tegenwoordig.

Klassieke concerten en opera's hebben we niet bezocht, wel het Hundertwasserhaus en verschillende musea, vooral die met werken van Gustav Klimt (en Egon Schiele).

Een onverwacht fijne ontdekking was het Donau-eiland, waar tussen de oude en nieuwe Donau een bruisend stadsstrandleven opgezet was (compleet met bootjes, strandstoelen, parasols, palmbomen, cocktails enzovoorts). Heerlijk hoor, als het zo tegen de dertig graden is!

Het bijzondere aan deze reis was verder dat het de eerste van mijn man en mij was zonder kinderen. Dat was slikken en romantiek ineen. Klimt zou daar vast een mooi schilderij van hebben kunnen maken. Met bloemenweiden en goud.

zaterdag 30 juli 2016

And now for something completely different

Een animatiefilmpje in stijl over de mythe van Orpheus en Euridike. Omdat-ie zo leuk is en zo lief (niet zo tragisch als in het echte verhaal) eindigt:



via

woensdag 27 juli 2016

Sic transit gloria mundi


Heb je er problemen mee om in het Engels de afkortingen e.g, i.e. en etc uit elkaar te houden? Nou, dan heb je mooi geluk, want de Engelse overheid wil binnenkort al deze afkortingen uit haar taal gaan bannen.

De reden? Ten eerste zorgen ze soms voor verwarring, ook onder hoogopgeleiden, en ten tweede herkent voorleessoftware de termen soms niet (e.g. wordt bijvoorbeeld voor egg aangezien).

Zijn ze nu definitief de weg kwijt daar op dat eiland?

zaterdag 23 juli 2016

Zomerfeesten: totaalplaatje


Waar ik die blauwe plek op m'n linkerbovenarm vandaan had, vroeg mijn man. Nou, eh, waarschijnlijk omdat er tegen mij aangepogood werd gisteravond, tijdens het optreden van Che Sudaka. Ja, ruige bende bij de illegalen-uit-Zuidamerika-feestband uit Barcelona.

En die takken dan? Tja, die heb ik gebietst bij iemand die zo'n beetje een hele boom bij zich had en waar iedereen takken af kon scheuren om me te zwaaien tijdens het optreden van Kees van Hondt. Dat schijnt erbij te horen, evenals het gooien van strandballen en opblaasbootjes; kijk maar op hun site. Wat ze willen brengen is namelijk 'kwalitatief hoogstaande flauwekul voor de intelligente onbenul'.

Oké, maar je was toch ook naar dominee Gremdaat? Ja, dat klopt, maar dat was helaas maar een half uurtje. En ik kreeg ook nog eens een microfoon voor m'n snufferd geduwd. Wat ik zoal deed in het leven was de vraag van de dominee. Uh, dat kan ik niet in een paar woorden samenvatten hoor; nu heb ik in elk geval vakantie. 'Vakantie, dat kan wel, maar dat hoeft niet', riep het hele publiek de dominee na. Want dat riep het na elk antwoord op instrueren van de dominee. Het roer omgooien was het thema van de voorstelling. En dat roer omgooien, je raadt het al, dat kan wel, maar dat hoeft niet. Qua voorstelling hoefde hij niets meer om te gooien trouwens, want die was erg leuk, ondanks dat het kort was.

Ja, het was een geslaagde avond, net als alle avonden van de zomerfeesten geslaagd waren. Soms de drukte en soms de rust opzoeken, alles is mogelijk. Soms de bandjes in de stad opzoeken en soms op het eiland. Swingen in het Valkhofmuseum. Of gewoon een verjaardagsfeestje op een van de waalstrandjes, ook weer eens wat anders. Akoestisch concert van de Common Linnets in de Stevenskerk, ook bezocht, evenals het optreden van tukkerse cabaretier André Manuel. Kiek 'm zitt'n na z'n optreden in de theatertent, heerlijk toch?


Kortom, een geweldige week om de vakantie mee te beginnen. Of er ook wandelaars waren? Ja, ik geloof het wel, maar heb ze niet gezien. Het stoerst is het om ze om vijf uur te zien, als jij naar bed gaat en zij aan hun zware dagmars beginnen. Maar dát heb ik nou net niet gered dit jaar. Te warm. Jammer voor de wandelaars, want er liepen twee collega's van me mee. Of die het niet warm hadden? Jawel, maar dat zijn (ex) UB'ers, die hebben wel voor hetere vuren gestaan....

woensdag 20 juli 2016

Een tijdje geleden alweer, die Bukowski


Zoals ik al zei, de Openbare Bibliotheek Nijmegen laat zich van z'n beste (culturele) kant zien tijdens deze zomerfeesten. Het is dan ook het jaar van het boek en de bibliotheek bestaat dit jaar 100 jaar.

Gisteren was er bijvoorbeeld een speciale voorstelling over Charles Bukowski in het Eilandtheater op het altijd toffe Festival op het Eiland. Het stond geprogrammeerd onder de spannende naam Stoere mannen, sterke verhalen. Die titel stond me wel aan en ik had de film Barfly over (een periode uit het leven van) de dranklustige schrijver wel eens gezien. De boeken en dichtbundels van de man, nee, daar heb ik me nog nooit aan gewaagd. Maar wie weet, de tijdens de voorstelling voorgedragen en op muziek gezette teksten spraken me wel aan.

De uitgenodigde bukowski-fans waren dan ook bijzonder onderhoudend en konden zeer aanstekelijk over hun idool praten en zingen. Ik kende ze niet van tevoren, maar vond ze erg leuk, getalenteerd en interessant, de langharige Jerry Hormone en Rocco Ostermann; de laatste leek een beetje een kruising tussen Meatloaf en Ilja Leonard Pfeijffer, om je een beetje een beeld te geven.

Mooie avond met ook nog een saillant detail: in de jaren tachtig is Tales of ordinary madness een tijdje verboden geweest in de bibliotheek van Nijmegen. In het archief is nog een brief bewaard van de reactie van Bukowski daarop. Tekstfragmentje daaruit: In my work as a writer, I only photograph in words, what I see. If I write of sadism, it is because it exists, I din't invent it. I am not on the side of evil.

Geweldige hernieuwde kennismaking.

maandag 18 juli 2016

You go, Rodaan!


Prima idee van de openbare bibliotheek Nijmegen om tijdens het zomerfeestengedruis ook een paar rustpunten te organiseren, zoals lezingen van schrijvers in de Stevenskerk.

Wat een genot om naar Rodaan Al Galidi te luisteren! Veel mensen hadden dat al ontdekt tijdens de DWDD- uitzending waarin hij door Adriaan van Dis geïnterviewd werd, maar echt, in het echt is hij nog leuker. Hij heeft humor en is een rasechte dichter, in die zin, dat hij het liefst in metaforen denkt. En hij houdt ons Nederlanders een spiegel voor, bijvoorbeeld met betrekking tot ons inhumane asielbeleid in zijn jongste roman Hoe ik talent voor het leven kreeg.

Maar ook in zijn gedichten, zoals in de fiets of de vergadering.

Hij vertelde hoe hij op advies van zijn vader bouwkundig ingenieur werd, maar dat eigenlijk niet zijn wilde - er komen wel veel verwijzingen naar bouwkundige elementen in zijn poëzie voor, dus zijn referentiekader heeft hij er in ieder geval gedeeltelijk aan kunnen ontlenen, een schrale troost. Zijn eerste twee romans (over en vanuit het perspectief van een schaap en, jawel, een WC) flopten, maar zijn net genoemde nieuwste roman (vanuit zijn eigen perspectief, over zijn tijd in het asielzoekerscentrum, die hij eigenlijk liever wilde vergeten) lijkt een groot succes te worden; dat had hij natuurlijk nooit verwacht (en de Bezige Bij, die het niet wilde uitgeven ook niet).

Hij kan er in ieder geval prachtig over vertellen en uit voorlezen. Eigenlijk, zo zei hij, had hij het boek 'de ontdekking van de hemel' willen noemen (maar dat klonk volgens de uitgever te Mullischiaans) en ook zijn voorstel om het 'het verdriet van Nederland' te noemen werd afgewezen (te Clausiaans).

Aangezien ik het boek al had, en ook bij me had - ik heb al vakantie en dan denk ik aan dat soort dingen - heb ik het laten signeren. Voor mijn dochter, met op mijn verzoek een aansporing om het uit te lezen en sowieso meer te lezen. Hij schreef er de volgende opdracht in: als je mijn boek leest, krijg je de volgende gratis!!! Echt :-)

Kijk, dan heb je bewezen dat je de Hollandse geest begrijpt.

Ook de Nederlandse vrouw heeft hij mooi getypeerd, en wel in het volgende gedicht uit Koelkastlicht:

De Amerikaanse vrouw zegt: ‘Ik wil met je vrijen.’
De Arabische vrouw zegt: ‘Maak kinderen met mij!’
De Franse vrouw zegt: ‘Zullen we zoenen?’
De Spaanse vrouw zegt: ‘Ik wil met je dansen.’
De Belgische vrouw zegt: ‘Rode wijn of witte?’
En de Nederlandse vrouw… Ach,
de Nederlandse vrouw zegt:
‘Ik wil oud met je worden.’

Ik zei het toch al: een spiegel!

vrijdag 15 juli 2016

Daar had ze me mooi te pakken!


Paulien Cornelisse, met haar college voor de DWDD Summerschool, waarin ze in haar 'vrolijke doch informatieve spreekbeurt' over taalfouten al in een van haar eerste zinnen achteloos 'dan besef je je' uit haar mond liet rollen.

'Nou, dat is ook lekker, in een college over taalfouten zélf een taalfout maken', zei ik tegen mijn man.

Toen ze een minuut of 10 verder in het college was, zei ze dat er natuurlijk van die zeikerds thuis zaten, die tegen de televisie geroepen hadden, dat ze zelf een taalfout had gemaakt in het begin, door zich te bedienen van de foutieve uitdrukking 'ik besef me'.

Oei, wat voelde ik me betrapt als taalnazi....

Om het goed te maken mag je van mij voortaan best 'hun hebben' zeggen hoor! Niks mis mee.

zaterdag 9 juli 2016

Waarom heeft Van der Valk een toekan als logo?


Dat vroeg ik me af toen ik langs het van de week in Lent geopende hotel reed. Een valk is toch minstens even mooi als een toekan?
Blijkbaar vragen zich meer mensen dit af, zoals te zien is in dit fragment met intelligent antwoord van een Van der Valkmedewerker.

Het juiste antwoord staat op Wikipedia (where else?) te lezen en luidt als volgt:

Toen het vogelpark Avifauna in Alphen aan den Rijn door de familie werd gekocht, had het reeds het toekan-logo in gebruik. Besloten werd om het te handhaven, en ook voor de hotels en restaurants van het concern te gaan gebruiken.

Begrijpelijk. Zolang ze het maar uit hun hoofd laten hier een vogelpark aan te leggen. Hoewel, dat zou er vast mooier uitzien dan het mislukte tetrisblok dat ze er nu neergeplant hebben...