Het ingangsgebouwtje was iets moeilijker te vinden dan de prominent aanwezige Hagia Sophia, maar lag er gelukkig in de buurt; dat wist ik ook nog wel uit de literaire thriller, die af en toe iets (te veel) weg heeft van een reisgids. Het was er gelukkig niet druk en dat een bezoekje aan de cisterne iets weg heeft van een mystieke ervaring, zoals in de 'echte' reisgids stond, klopt wel. Dat werd nog eens versterkt door de zachte klassieke muziek die ze er draaiden.
De weg naar de wensput en de Medusahoofden kon ik ook blindelings vinden (uit de roman wist ik al dat je gewoon de bordjes moest volgen). Mijn zoon vond dat het thrilling effect van het ondergrondse gebouw nog best wat verhoogd zou kunnen worden door in plaats van de ongevaarlijke vissen die nu in de cisterne onder de vlonders door zwemmen, piranha's te plaatsen.
Ik was blij dat ik hem kon vertellen dat er in de vorige eeuw, vóór de opknapbeurt van dit ondergrondse waterreservoir, nog lijken in ronddreven.
Zijn dag was weer goed.
2 opmerkingen:
Ik heb het boek ook gelezen maar wist niets van die lijken. Griezelig ...
Heb ik ook maar uit een of andere reisgids...
Een reactie posten